Iedere ochtend maakt zij de laatste jaren een fietstochtje in de omgeving van Gieten. Dat is voor Magda de Groot een van de rituelen na haar pensionering. En daarna voltrekt de dag zich met een breed scala aan activiteiten.
In 1979 kwam zij naar Drenthe. Dierenartspraktijk Gieten zocht, wegens omstandigheden, met spoed een dierenarts voor tijdelijk. “In die tijd was er nog geen internet, maar wel een soort vacaturebank bij Faculteit Diergeneeskunde in Utrecht met in de kaartenbak voornamelijk pas afgestudeerden die aan de slag wilden. Zo kwam ik als kersverse dierenarts in Gieten terecht. Na deze eerste waarneming volgden er nog een paar door het hele land heen; onder andere in Heerenveen, Maastricht en Katwijk. Tussendoor werd ik ook weer in Gieten gevraagd omdat de problemen daar nog niet opgelost waren. Dit contact werd een vast assistentschap, later een associatie en nog weer later een zelfstandige praktijk.”
In de buurt van Leiden ligt Hazerswoude-Rijndijk. En daar speelt de jeugd van Magda de Groot zich af op een boerderij. “Ik mocht tot mijn spijt geen boerenwerk doen. Als oudste van acht moest ik thuis aan de slag. Zes meisjes en twee jongens, waarvan er een boer werd, en nog is, telde het gezin. Vanaf mijn vierde wist ik al welke kant ik op wilde. Natuurkunde, biologie en wetenschap in het algemeen boeiden mij enorm. Dit tezamen met de agrarische cultuur en het gezonde boerenverstand vind je in mijn vak. Dus stond mijn beroepskeuze al snel vast.”
Toeval
Het was eigenlijk toeval dat zij in Drenthe terecht kwam. “Het had net zo goed ergens anders kunnen zijn. Het maakt mij ook weinig uit, ‘overal wordt brood gebakken’. De tijden zijn wel drastisch veranderd. Bestond de praktijk in het begin nog voor 80% uit grote huisdieren. Dat zijn landbouwhuisdieren, koeien, paarden, varkens, schapen en pluimvee, maar in een rap tempo liep dat terug tot 20%, terwijl de kleine huisdieren een groter aandeel gingen uitmaken van de dagelijkse werkzaamheden. Dat betekent steeds op de situatie inspelen. Hard werken, heel veel uren maken, daar bovenop ook veel diensten. Avond-, nacht- en weekenddiensten. Bovendien was er veertig jaar geleden nog geen autotelefoon laat staan een mobiele telefoon. Daarnaast de nodige nascholingen en postacademisch onderwijs.”
Pastoor Beeres vond haar geschikt om mee te doen aan de Werkgroep Gebedsdiensten. “Dat was overigens niet zo eenvoudig. Ik moest voor spoedgevallen altijd direct de kerk uit kunnen gaan. De auto mocht niet geblokkeerd staan. En ik kon alleen maar lector zijn als ik geen dienst had.
Samen met andere parochianen bereid je een viering voor. Je verdiept je in de lezingen, denkt erover na, discussieert met elkaar en slaat er het een en ander op na. Heel verrijkend. “Een mens leeft niet van brood alleen” en je bent zo ook een onderdeeltje van de parochie. Ik doe het altijd nog met veel plezier. Het geloof vormt je en je hoopt het te integreren in je leven. Ook het geestelijk voedsel moet je met regelmaat tot je nemen. De bijbel vind ik een fantastisch boek en blijvend inspirerend.“
Hoop
“Generaties wisselen elkaar af. Dagelijks zijn er geboortes en sterven er mensen. Zo gaat dat al eeuwen. Veel mensen die vandaag de dag de kerk de rug hebben toegekeerd zijn wel godsdienstig opgevoed. Het grootste deel van de jeugd is niet zo met de religie opgegroeid als onze generatie, maar dat wil niet zeggen dat ze geen belangstelling hebben. Zij leven nu eenmaal in een andere tijd en ze moeten getriggerd worden op een voor hen aansprekende wijze. En dat in een ‘taal’ die zij verstaan en begrijpen.”
“De statie Gieten bestaat nog steeds, maar beleeft moeilijke tijden. Van de ‘oprichters’ van de Statie in de jaren zestig is een groot deel overleden en van aanwas is er nauwelijks sprake. We maken nu gebruik van de Dorpskerk (PKN) voor de vier vieringen per jaar die we nog hebben in de statie Gieten. Ik vrees dat we ooit een beslissing moeten nemen of we door kunnen gaan. Viermaal per jaar is erg minimaal. Als parochiaan van de Franciscusparochie bezoek ik behalve Assen ook de locaties Zuidlaren, Roden of soms Groningen. De afstand vanaf Gieten naar een van die locaties verschilt niet heel veel.”
Genieten
Zes jaar is ze nu met pensioen. “In het begin had ik heel veel moeite om een nieuw ritme op te bouwen. De praktijkovername heeft veel energie gekost, maar is heel goed afgesloten. Wel was ik daarna doodmoe en ben ik eerst met vakantie gegaan.” Ook heb ik wat ‘nieuwe’ activiteiten opgepakt. Als een van de eerste dingen ben ik gaan ‘vogelen’. Het is heerlijk ontspannend om door het veld te struinen en buiten in de natuur te zijn. Dat is iets dat mij, opgegroeid op het boerenland, nooit heeft losgelaten. Zodoende ben ik lid van de vogelwerkgroep van de KNVV in Assen geworden. Daarnaast ook van de bridgeclub Gieten. Met een gezellige club mensen wordt er met regelmaat een kaartje gelegd. En nog wat andere clubjes. Ik verveel me nooit.”
Ton Kuis