“In 2016 heb ik de pelgrimstocht naar Santiago gemaakt vanaf de Frans-Spaanse grens, alleen. Het was voor mij de manier om “het leven te vieren”. Mijn zwager overleed in 1999 en mijn zus in 2002, ze waren nog maar 44 jaar. Ik had zoveel redenen om dankbaar te zijn. Zes weken heb ik van elke stap genoten. Het contact met medepelgrims van over de hele wereld, met ieder hun eigen motivatie en verhalen hebben indruk gemaakt. Ons leven bestaat uit onderweg zijn, met ups en downs, er komt van alles op ons pad en God wandelt met ons mee.”
Het is een van de belevenissen in het leven van Tiny Hoenjet. In 1961 geboren in Valkenburg en daar opgegroeid met haar oudere zus. “Mijn man is ook geboren in Limburg. We hebben elkaar leren kennen via de wandelvereniging en wandelen is nog steeds onze gezamenlijke passie. Vanwege zijn werk zijn we na ons huwelijk in 1989 verhuisd naar het noorden. Eerst nog een jaartje in Enschede en daarna naar Annen, waar ook onze drie kinderen geboren zijn.”
Verpleegkundige
“Ik heb een opleiding gevolgd in de zorg en ben uiteindelijk in de thuiszorg terecht gekomen. Het kleinschalige, het contact met de cliënten heb ik als zeer waardevol ervaren. Omdat je langer bij iemand in huis komt bouw je een vertrouwensrelatie op, ook met de familie. Het werk geeft heel veel voldoening.
Met het “kerkenwerk” ben ik begonnen toen de kinderen klein waren en mee naar de kerk gingen. Daar was ook opvang voor de kleinsten. Dat resulteerde in meehelpen met de kindercatechese en later met de voorbereiding van de communicantjes. In Limburg ben ik opgegroeid met godsdienstonderwijs door de pastoor in de klas en de hele klas deed de communie. Dat was daar heel gewoon.”
Geloof
“Wil je hier de kinderen iets van het geloof meegeven, dan is dat een bewuste keuze. Samen met andere ouders en de pastor werden materialen en thema’s bedacht om de kinderen op een speelse en eenvoudige manier in contact te brengen met geloofszaken. Ik denk dat ik juist vanuit die persoonlijke betrokkenheid het geloof ook kon beleven en uitdragen.”
“In mijn jeugd heb ik het geloof vaak ervaren als: moeten met rituelen en regels. Voor mijn ouders was dat hun houvast. Ik kon er weinig mee maar had hierin geen eigen keus. Nu kan ik overigens de rituelen en de Gregoriaanse gezangen weer waarderen omdat het vertrouwd is. Dat heeft wel een tijdje geduurd om dat positieve gevoel te ervaren. Mijn geloof zie ik terug in mijn contact met de lieve mensen om me heen die veel voor me betekenen en waarvan ik hoop dat ik iets voor hen kan betekenen.
Mijn geloof in God ervaar ik vooral in de natuur. Onderdeel zijn van de schepping. Elke keer de verwondering van het leven, de verschillende jaargetijden. Dankbaar om hier zo van te kunnen genieten. Mijn leven zie ik als een geschenk van God. Dat wil ik ook bewust zo ervaren.”
Toekomst
“De toekomst van de kerk zie ik niet somber in. Ik denk dat de behoefte altijd zal bestaan om bij een gemeenschap te willen horen en elkaar te vinden in het geloof. Hoe dit ingevuld gaat worden in de toekomst is moeilijk te zeggen. Steeds meer kerken sluiten, de gemeenschap wordt steeds kleiner.
Onze gemeenschap in Zuidlaren is klein maar hecht. Als lector kan ik hier ook mijn steentje aan bijdragen. Ik voel me hier ook thuis en dat komt juist door de kleinschaligheid. Het voelt als een “huiskamer” waar je welkom bent. Vroeger heb ik de kerk als heel afstandelijk ervaren. Hier in Zuidlaren is dat juist tegenovergesteld en vormen we samen kerk.”
Ton Kuis